Żyjemy w czasach, w których prawie wszyscy mamy pracę, dach nad głową. Nie musimy obawiać się niedostatku, wojen, epidemii, nawet jeśli media nieustannie starają się wywołać w nas stan zagrożenia i strachu, karmiąc tragicznymi informacjami. Praktycznie każdego stać na dostatnie życie. Banki oraz instytucje finansowe stają na głowie, żebyśmy mogli kupić sobie prawie wszystko. Instytucje handlowe, produkcyjne, finansowe i farmaceutyczne dostarczają „na klik” rozwiązania odpowiadające naszej pozornej potrzebie. Szukamy tych rozwiązań na zewnątrz. W środku zaś czujemy, że wciąż czegoś nam brak. Odwracamy się od naszych prawdziwych potrzeb – albo ich nie znamy, albo nie wierzymy, że uda nam się je zrealizować.
Zagubienie sensu w życiu stało się bolączką naszego społeczeństwa. Coraz więcej ludzi uczestniczy w warsztatach rozwoju osobistego, ale też coraz więcej ludzi cierpi na załamanie nerwowe, depresję, wypalenie zawodowe. Coraz liczniejsza grupa korzysta z pomocy terapeutów. Negatywne postrzeganie samego siebie, chwiejna wiara we własne możliwości i brak poczucia bezpieczeństwa – to wszystko pokrewne hasła mówiące o tym, jak bardzo poszukujemy wsparcia i inspiracji, aby przywrócić naszemu życiu pełnię i sens. To wszystko dowód na to, jak bardzo zagubiliśmy esencję nas samych i jak bardzo za nią tęsknimy. Wciąż pozostajemy o krok od osiągnięcia prawdziwego szczęścia. Brniemy w rutynę i przyzwyczajenia, które prowadzą nas tą samą, zwyczajną drogą, choć w głębi duszy marzymy jednak o zmianie. O życiu {nad}zwyczajnym, o tym, aby „jechać na pełnym gazie szeroką autostradą”.
Jak to się dzieje, że pozbywamy się marzeń? Jak to jest, że mimo kompetencji, wiedzy, zdolności nie robimy tego, co chcielibyśmy? Nie realizujemy siebie i nie sięgamy po więcej? Dlaczego, gdy patrzymy w lustro, widzimy osobę za mało urodziwą, zbyt mało atrakcyjną, niepewną siebie, nieidealną, odmienną od tej, którą chcielibyśmy być? Dlaczego przeżywamy stres, czujemy się zawiedzeni, rozczarowani, sfrustrowani, nie mamy energii? Wciąż coś nam dolega, coś nas boli. Dlaczego brakuje nam uśmiechu, życzliwości, nie dzielimy się pozytywną energią z innymi? Jak to się dzieje, że większość ludzi żyje życiem, którego nie lubi? Chodzi do pracy, bo musi, a nie dlatego, że w największym stopniu wykorzystuje w niej swój potencjał?
Moim marzeniem jest, aby jak najwięcej ludzi cieszyło się z tego, co robi, wstawało do pracy z uśmiechem na twarzy i radością, że właśnie realizuje siebie. Moim marzeniem jest, aby jak najwięcej ludzi otworzyło się na uśmiech, życzliwość, szacunek i miłość do siebie i innych. Chciałabym, abyś ujawnił swoje wspaniałe pomysły i je zrealizował, abyś był inspiracją dla ludzi wokół i przyciągał nieograniczone możliwości. Szkoda twojego czasu, już go straciłeś zbyt dużo, kierując się wątpliwościami i negatywnymi przekonaniami zaszczepionymi mimo twojej wewnętrznej woli, które trzymają cię niczym sidła. Chciałabym zainspirować cię do innego spojrzenia na samego siebie. Chcę, abyś przekonał się i uwierzył, że masz w sobie dary, które tylko czekają na „u-życie”. To ty sam masz w nie to życie tchnąć zmieniając perspektywę patrzenia na siebie.
